(1 و 2) اولا درفرض سؤال، چنانچه مجازات هر یک از جرایم براساس مقررات ماده 134 قانون مجازات اسلامی 1392 تعیین شده باشد، فقط مجازات اشد، قابل اجرا است و برخورداری محکومعلیه از نهادهای ارفاقی مانند عفو و آزادی مشروط، نسبت به مجازات قابل اجرا (مجازات اشد)، سنجیده میشود. ثانيا با تذكر اينكه در صدور حكم واحد موضوع ماده 510 قانون آيين دادرسي كيفري مصوب 1392، براي هريك از جرايم، مجازات جداگانه تعيين مي‌شود، چنانچه محكوميتي كه قسمتي از آن مشمول عفو قرار گرفته است، محكوميت اشد باشد، عفو قبلي در اجراي حكم جديد نيز قابل احتساب است؛ اما اگر بعد از ادغام و صدور حكم واحد، محكوميت ديگري عنوان محكوميت اشد را پيدا كند و اين محكوميت اجرا شود، چون عفو ناظر به محكوميت اخف بوده كه در حال حاضر قابليت اجرا ندارد، در اين فرض، عفو قبلي در اجراي محكوميت اشد جديد قابل احتساب نيست. بديهي است كه در مرحله اجراي حكم، در هر حال مجازات تحمل شده قبلي، قابل احتساب است.
3- دستورالعملهاي عفو عليالاصول ناظر به احكام قطعي است، در حاليكه اعمال تخفيف مقرر در ماده 442 قانون آيين دادرسي كيفري 1392 به شرح مقرر در اين ماده ناظر به احكام غيرقطعي است كه محكومعليه پيش از پايان مهلت تجديدنظرخواهي بر اساس ماده موصوف، تقاضاي تخفيف مجازات مينمايد و بنابراين فرض سؤال منتفي است./