"اخراج تبعه بیگانه از کشور" که به موجب بند (خ) ماده 23 قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 در خصوص تبعه بیگانه به واسطه ارتکاب جرم به عنوان مجازات تکمیلی از سوی دادگاه تعیین میشود امری متفاوت از خودداری از دادن ویزا (روادید) به اتباع بیگانه موضوع بندهای ذیل ماده 2 قانون راجع به ورود و اقامت اتباع خارجه در ایران مصوب 19/2/1310 و از جمله به لحاظ وجود سوابق محکومیت کیفری مذکور در بند (د) این ماده میباشد که در حدود وظایف و اختیارات مأمورین دستگاههای اجرایی ذیربط اعمال میگردد و در واقع ایجاد محدودیتهای مزبور به لحاظ حفظ انتظامات مملکتی و در زمره اقدامات و تدابیر اجرایی پیشگیرانه است که مستقیماً به امور قضایی مرتبط نبوده و فاقد ماهیت مجازات است بنابراین هر یک از مواد قانونی فوقالذکر صرفنظر از اینکه از حیث ورود یا خروج از کشور متفاوتاند در مجرای خود قابل اعمال بوده و بند (خ) ماده 23 قانون صدرالذکر به معنای ایجاد حق برای تبعه بیگانه بعد از سپری شدن مدت مذکور، برای ورود به ایران یا عبور از آن نمیباشد