الف، ب و ج: در فرضی که دادگاه بر اساس مواد 310 و بعد قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور مدنی 1379 مبادرت به صدور دستور موقت نموده و متعاقباً قرار عدم صلاحیت به شایستگی مرجع شبه قضایی صادر نموده است، صرفنظر از آنکه مرجع شبه قضایی اختیار صدور دستور موقت را ندارد، اصولاً لغو دستور مرجع قضایی به وسیله مرجع شبه قضایی جایز نیست. بنابراین، مرجع قضایی که عدم صلاحیت ذاتی آن، راجع بر اصل دعوا بعد از تأیید قرار عدم صلاحیت به وسیله دیوان عالی کشور مسجل شده است، باید نسبت به لغو دستور صادره و رفع اثر از تأمین مأخوذه اقدام کند.
د : با عنایت به ماده 311 قانون آیین دادرسی دادگاههای عمومی و انقلاب در امور مدنی 1379 دادگاه در صورتی میتواند مبادرت به صدور دستور موقت کند که نسبت به رسیدگی به اصل دعوا دارای صلاحیت ذاتی باشد و مفاد ماده 312 این قانون که صدور دستور مذکور را از سوی دادگاهی که موضوع درخواست دستور موقت در مقر آن قرار دارد تجویز نموده است، نافی لزوم صلاحیت ذاتی برای رسیدگی به اصل دعوا نیست. در حقیقت ماده 312 یاد شده نافی مقررات صلاحیت محلی است، نه صلاحیت ذاتی و اطلاق کلمه «صلاحیت» مذکور در ماده اخیر الذکر منصرف از صلاحیت ذاتی است./