اولاً- ماده 92 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 ناظر به ضرورت تأیید قرارهای نهایی و قرار تأمین منتهی به بازداشت صادره از ناحیه دادیار توسط دادستان است و ارتباطی به بازپرس ندارد. بدیهی است که در خصوص قرارهای تأمین صادره از سوی بازپرس که منتهی به بازداشت متهم می‌شود، غیر از قرار بازداشت موقت موضوع ماده 240 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 و قرار تأمین موضوع ماده 121 این قانون، اخذ موافقت دادستان لازم نمیباشد.
ثانیاً- مستنبط از مواد 92، 226 و 240 و 92 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392، منظور از بازداشت متهم در ماده 121 آن قانون، «بازداشت موقت» است و در مورد ساير قرارها از جمله كفالت و وثيقه كه منتهي به بازداشت شده، حسب صراحت ذيل ماده 226 قانون مذكور، متهم مي‌تواند نسبت به اصل قرار منتهي به بازداشت يا عدم پذيرش كفيل يا وثيقه اعتراض كند و ذكر مراتب در ماده 121 اين قانون به جهت تعيين تكليف فوري نسبت به متهمي است كه قاضي مجري نيابت در مورد او قرار بازداشت موقت صادر کرده است و در اينجا مقنن اراده خود را بر تعيين صلاحيت براي دادستان محل اجراي نيابت درخصوص اعلام نظر پيرامون قرار بازداشت موقت صادره از سوي بازپرس، اعلام داشته است./س