این عبارت ماده 237 قانون آئين دادرسيكيفري مصوب 1392 كه اشعار ميدارد «صدور قرار بازداشت موقت جايز نيست مگر درمورد ....» حكايت از آن دارد كه اصل بر عدم الزام در صدور قرار بازداشت موقت ميباشد. بدين سبب قانونگذارصدور قرار بازداشت موقت را امري استثنايي و آن هم با جمع شرايطي جايز دانسته ( شرايط مذكور در ماده یاد شده و نیز ماده 238 همان قانون) و افزون بر آن، از كلمه «جايز» كه اختياري بودن امر استنباط ميشود، چنين استنتاج ميگردد كه صدور قرار بازداشت موقت اختياري است، با تذكر اين نكته كه تأمين همواره بايد متناسب باشد.